szary wilk nie taki straszny a polarny?
(info z wiki)
Wilk polarny (Canis lupus arctos) – jeden z największych podgatunków wilka. Charakteryzuje się grubą, białą sierścią i to jest jego główna cecha wyróżniająca. W ramach wilka arktycznego oprócz formy typowej wyróżnia się jeszcze:
- wilka Banksa (C. l. a. bernardi) - duża forma geograficzna wilk arktycznego zamieszkująca wyspę Banksa i wyspę Wiktorii na obszarze Terytoriów Północno-Zachodnich. Smukły i długonogi z ciemniejszą sierścią na grzbiecie.
- wilka grenlandzkiego (C. l. a. orion) - jedna z form wilka arktycznego, prawdopodobnie wymarła, zamieszkiwał Grenlandię.
- wilka z wyspy Baffina (C. l. a. manningi) - najmniejszy spośród wilków arktycznych, zamieszkuje Ziemię Baffina.
Żyje w zhierarchizowanych watahach do 30 zwierząt. Stadem przewodzi najwyższy rangą samiec, a jego partnerka ma prawie taką samą pozycję. Reszta wilków podporządkowuje się przywódcom i wytwarza własną hierarchię. W trakcie polowania i karmienia młodych współpracują wszystkie dorosłe zwierzęta. Poluje na renifery, zające i inną zwierzynę. Kiedy wilki atakują woły piżmowe, a te ustawione są w okręgu, chroniąc cielęta potężnymi rogami, drapieżniki rozpoczynają wojnę nerwów i koncentrują się na rozerwaniu kręgu. Biegając naokoło, wilki zmuszają woły do zmiany pozycji tak, aby te mogły mieć na oku agresorów. Często jednak taka taktyka nie pomaga drapieżnikom, ale jeśli dopisze im szczęście, woły nie wytrzymują nerwowo i rozbiegają się. Wtedy wilki rozpoczynają pościg i próbują odizolować młode lub słabe zwierzęta. Kiedy drapieżnik wgryzie się w
ofiarę, inne śpieszą mu na pomoc i wspólnie powalają woła.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz